Günlerce kurguladığınız, kafanızdan geçen düşünceleri bir bir dökememek, haykıramamakdır yazamama hali. Oysaki çok istersiniz dökmek satırlara. Paylaşmak istersiniz. Tıkandığımız noktalar çok olmuştur. Yazamama hali deriz buna. Normaldir de elbetteki. Her gün itina ile hazırladığınız fırından sıcacık çıkan bir tepsi börek gibi değildir ki bu. Her an hazır ve nazır olamaz elbetteki. Bazen akar gider, bir bakmışsınız ki ummadığınız yerlere gelmiş, satırlarda ummadığınız yerlere ve kişilere yolculuk yapmışsınız. İç benliğinizin dökümüdür aslında. Seslenişidir, kendini duyurma halidir. Her yazı bir hikaye, ve yazıyı yazanında iç sesidir şüphesiz. Bende bir süredir yazamayanlardanım. Yazamama halimi yazmak istedim. Çok sevdiğim, belkide içimde ondan bir parça olan, yada onda benden bir parça olan, sözüyle, anlatımıyla konuşmaktan zevk aldığım bir arkadaşım yazamamayı yazmamı istedi. Sonra, düşündüm taşındım, madem bir süre yazamıyorum, aklıma hiçbir şey gelmiyor dedim. O halde yazamamak üzerine bir yazı yazayım dedim. Kağıda ve kaleme dokunarak yazmayı seviyorum. Defterlerim, odamda rafların üstünde bekliyor. Her akşam gidiyorum, onlara bakıyorum, ama sonrasında kafamı çevirip dönüyorum. Ne yazacağımı, yada neyi yazmam gerektiğini bilmeden. Anlatmak istiyorum bir şeyleri. Alıyorum kağıdımı kalemimi. Tam yazmaya çalışacakken duruyorum. Yok, olmuyor çıkmıyor bir şeyler. Bu döngü, günlerce sürüp gidiyor. Yazmak istemek ve yazamamak hali. Sıkıntı veren bir durum. Kendiniz, iç sesiniz ve sıkıntınız bir üçgen oluşturuveriyorsunuz. Ve her bir köşesine vuruyor ve tekrar geri dönüyorsunuz.
Günler günleri kovalıyor bu duygu durumuyla. Günlük işleriniz devam ediyor. Eviniz, işiniz, hatta belki çocuklarınız. Gülmeleriniz, ağlamalarınız, sosyal hayatınız, zevkleriniz. Herşey devam ediyor. Tek bir eksik var. O da yazamamak. Günlük hayatın tüm bu koşuşturmacaları arasında, siz kendi üçgeniniz içinde her bir köşeye vurup durdukça ve tökezledikçe mutsuzluğunuz da gün be gün artıyor. Yazamama hali diyorum ben buna. Yazamıyor olmanın bende ki telaffuzu bu.
Çocuklarımız hayatımızda öyle önemli bir yer kaplar ki. Bazen bir fırsat buluruz, kendimize zaman ayırmak isteriz. Ohh çocukda yok dercesine. Dolaşırız gün boyu sokaklarda, hatta bi fırsat bulup şehir dışına kaçmak isteriz. Otobüs yolculuğu yapmak isteriz. Alabildiğine uzun bir yolda kendimizle, ruhumuzla başbaşa kalıp dinlenmek isteriz. Ama öyle bir alışmışızdırki aslında hayat akışında onlara, elimiz bi bakıvermişiz yan koltuğa uzanmış. Ararız onları. Hatta kendi kendimize deriz. “ Keşke yanımızda olsaydı” diye.
Yazmakta böyleymiş. İçimden kopup giden ama onsuzda yapamadığım an be an aradığım bir sesmiş.
Yazmayı seviyorum. Yazamama halini sevmiyorum. Ama şunuda fark ettim. Yazamama hali, bana yazdırdı. Yazamama durumunu yazmakla ilk hamleyi yapmış oldum ve yazmaya koyuldum. Ne demişler. “ Her şerde vardır bir hayır” Ne de güzel söylemişler.
Yazamama halimi, yazmamı öneren sevgili arkadaşıma sonsuz teşekkürler...
Yazıyla ve sevgiyle kalın...

Sevgili Ebruzeynep, yazamamak da yazmaktır asıl. Farkında olmadan farkındalık durumudur bu. Düşünen, duyarlı olan, üreten, yazan insanın yedinci hali gibidir bu. Demdir bu dem. Birikimdir. Unutmamalı; Her şey bağlıdır birbirine. Olmakla olmamak, iyi ile kötü, yaşam ve ölüm, etle tırnak gibi gibi...
Bardağın dolu tarafında olmak, rakı şişesinde balık olmak, bin yıl önce yaşamış ve bin yıl sonra da yaşayacak olmak halidir bu. Yaşamaktır. Sevmektir. Sevmek yaşamak, yaşamak da sevmektir. Hiçölmeyecekmiş gibi sevmek, yarın ölecekmiş gibi severek yaşamaktır aslolan...

Çok doğru söylüyorsun sevgili özgür deniz, aslolan yaşamaktır. Hiç ölmeyecekmiş gibi sevmek, yarın ölecekmiş gibi severek yaşamak. Mutluluk her yerde. Yazmakta, yazamamakta, beklemekte, özlemekte. Demdir dedin ya, düşünüyorumda doğru evet. Yazamamanın verdiği bu bekleme süresi, kalemi ele alıpta sayfayı bomboş geri iade etme süresi dolu dolu bir dem aslında. Çünkü insan şunu farkediyor, yada öyle sanıyor bilemiyorum. Bu bekleme süresinden sonra yazdıklarınız daha mı bi oturmuş, daha mı bi iyi yazılmış oluyor ne! Bilmem ki bu konuda bana katılır mısınız?

An olur kimsesiz, sahipsiz, terk edilmiş, sokak çocuklarını,çocukluklarını yaşayamayan çocukların hepsini hepsini…, an olur özürlü,oyuncaksız, yarı aç yarı çıplak çocukların duygularını…, an olursindirilmişliklerini, ötekileştirilmişliklerini, ezikliklerini, ürkekliklerini,korkaklıklarını çocukların…, an olur öksüz ve yetim bırakılmışlıklarını, umutlarını,sevgiye muhtaçlıklarını, hasretliklerini yazmak ister insan tüm çocukların. Yazmak ister istemesine fakat, fakatyazamaz…
An olur ......

An olur yüreğiniz kabarır. Zihninizde bir sürü lakırdı dolaşır. Düşünceler, duygular, kelimeler birbirine karışır. Nerden başlayacağınızı bilemezsiniz. Yazılacak o kadar çok şey vardır ki, o an yazmanın yeterli olmayacağını düşünür susarsınız. Zihninizin dinginleşmesini, birbirine karışmış kelimelerin durulmasını beklersiniz. An gelir durulan kelimeler kendiliğinden akar. O an suskunluğun bitme anıdır.

................
An olur üç kuruşluk nafaka için göçük altında kalan emekçileri, hayvancılığının ve tarımının bitirildiği köylüleri, sendikasızlaştırılan işçileri, karanlık zindanlara atılan aydınları, yazarları, şairleri, gazetecileri, adil olmayan koşullarda eğitim alma savaşımı veren öğrencileri, gençleri, yazmak ister insan fakat; Yandaşları daha da çok kazansın diye işçilerini taşeronların önüne atan siyasileri, enseleri kalın, göbekleri şiş, pişmiş kelle gibi sırıtan kan emiciliği ile öğünen utanmaz patronları kızdırmaktan korkar, korkar ve yazamaz...
An olur insanlar çoğaldıkça, çoktan aza doğru azaldığını yazmak ister insan tanrıların. Onlarcadan, teke, yarıma, çeyreğe... Tanrıyı kullanarak kulları sömüren sahte dindarların oyunları bozulur ve linç ederler diye yazamaz insan... Isırırlar, yazdırmazlar...
An olur anlatmak ister insan, nasıl insan olması gerektiğini insanlara, anlamaz insanlar diye içine atar anlatamaz, yazamaz...
An olur yaşamı çoğaltmayı yazmak ister, ne ise olduğu gibi insanı yazmak ister insan, karanlık eller copları ile, silahları ile, zindanları ile karşılar, yazdırmazlar insanları insana...
An olur, bir ebruzeynep çıkar, çıkar ve en iyisini "yazamamayı" yazar, diyelim.
Kendisini tebrik edelim.

An olur soyadı gülen olan, Allah'ın ayetlerini, Allah'ın surelerini okuyup ağlayan, ki Allah'ın ayet ve surelerini ağlayarak okuyanların cehennemlik olduğunu bile bile utanmadan salya sümük ağlayan, ki ağlamaları yalan olan, geçmişindeki pislikleri sakladığını sanan, sakladığını sandıkça pisliklere bulanan zavallıları yazamamak, ve bu yazılamayanlara engel olamaması Tanrı'nın, düşündürücü değil mi acaba da ki acaba...?